Patrick Crowson: Finito La Comedia
Emotionele kortsluiting
Het debuut van Patrick Crowson kreeg enkele jaren geleden terecht lovende recensies. Ook de opvolger klinkt bijzonder. Het word je niet gemakkelijk maakt, de liedjes zijn niet opgebouwd volgens het gebruikelijke patroon, een refrein ontbreekt, het is eigenlijk een opeenstapeling van woorden die over je heen kruipen in een tergend trage ritmiek. Maar het werkt wel die sobere aanpak, naast de akoestische gitaar en harmonica horen we klagelijke achtergrondzang en af en toe het orgel van producer Josh Allen (The Meanwhiles). De verhalen stralen een identieke mistroostigheid uit als het harde overleven in de verloederde stadwijken. In het geval van Crowson is dat zijn recente thuishaven Brooklyn maar het is helaas een universeel gevoel dat Crowson oproept en op helaas zowat elke grootstad van toepassing is. Er is geen tekstboekje bijgevoegd en dat maakt de donkere poëtische songs nog mysterieuzer. Met zulk repertoire betreed je onvermijdelijk een muzikaal territorium waarin grootmeesters als Townes Van Zandt heersen. Crowson steekt het niet onder stoelen of banken dat die betreurde songsmid samen met Kris Kristofferson en uiteraard Dylan tot zijn belangrijkste inspiratoren behoren. Patrick Crowson creëert toch een beduidend somberdere visie dan zijn illustere voorgangers. Enig terughoudendheid is wel geboden als je dit schijfje integraal wil beluisteren. Er is nergens een nooduitgang die een uitweg biedt, ver weg van dit uitzichtloze emotionele tranendal dat niettemin toch weer een niet ongevaarlijke aantrekkingskracht uitoefent.
Cis Van Looy (3½)
Label: Eigen Beheer
Nr.: Zonder Nummer
Distr.: www.cdbaby.com
Promotion: www.hemifran.com
Meer info: www.patrickcrowson.com
No comments:
Post a Comment